زبان عجب بی زبانی است...

دوست داشتن چرا باید یک فعل یا دو کلمه به حساب بیاید وقتی آنقدر هست که در یک کلمه نگنجد...

حتی انقدر همین دوست داشتن دو کلمه ای ساده معانی متفاوت ُ ظریفی پیدا میکند که نمیشود به همه ی آنها گفت دوست داشتن.همین.

چطور میتوانم به فلانی بگویم دوستت دارم و به فلانی ِ دیگری که شبیه اولی نیست هم همین را...

در واقع انقدر احساس عجیبی به نوشتن وادارم کرده است که حتی نمیتوانم از کلمات برای توصیفش بهره برم.

فلانی را دوست دارم

دیگری را نیز،

کسی هم هست که دوستش دارم،خیلی

و همین طور کس ِ دیگری که باز هم همین...

و هیچ کدام از این ها شبیه هم نیستند،دوست داشتن هایم را میگویم.

عجیب است خیلی،

میخواستم بگویم ح خ را خیلی دوست دارم خیلی بیشتر از خیلی،انقدر که انتخاب همسرش برایم مهم است،انقدر که باید از لیاقت او ،از خوشبختی اش مطمئن شوم،خیلی خیلی که توصیفش بر نمیآید...

جایی خواندم بعضی ها را باید دوست داشت آن هم جور خاصی نه اینکه برای خودت بخواهیِ شان نه ،دوست داشتنی که فقط خودت میدانی چیست و چطور...

اصلا اینکه میگویند افکار را نمیشود به زبان آورد راست است

اصلا احساس بدتر،احساس را نمیشود به زبان آورد صد برابر بدتر از فکر...

زبان وسیله ی زبونی برای انتقال احساس است....

انقدر که میخواهم دوست داشتن هایم را

تپیدن قلبم را

لبریز شدن هایش را

برای خودم نگه دارم ُ بس که زبان را قادر به بیان ش نیست.

#احساسات_نگاره

#قلبم_سنگین_شده_نگاره