آدم احساساتی نبوده ، نیستم و حتما نخواهم بود
امّا،
فکری هست که همیشه مرآ تا سر حد ِ مرگ نابود میکند،که انگار قلبم منقبض و منقبض تر میشود تا جایی که بوووم ،متلاشی گردد.
این فکر ، این یاد و خاطره ، این آرزو زمآنی به جان َم می افتد که با تمام وجود یک آغوش باز میخواهد،
نه از هر نوعی َش هآ،
از آن هایی که تا فاصله ی بسیار دوری هم عطر محبت َش به مشامت برسد،
از آن جور هایی که هر لحظه به یادت بیاید ،حس آرامش َش هم القا شود آنقدر آرامش است...
آغوشی که فقط برای گم شدن درونش آفریده شده،برای ثانیه ای،برای لحظه ای...
نمیدانید دلتنگی آدم را از پا در می آورد.
و وآی از حسرت...
وآی از حسرت ِ یک بار دیگر به آغوش کشیده شدن...
وآی از حسرت ِ دیدن یک لبخند ِ دوباره اَت...
وآی از من که هیچ وقت نتوانـــ ـ ـ ـ
"مرگ همیشه زنده است"
و این با رفتن ِ تو،با مردن اَت،معنا یافت.
#مرگ_نگاره
#سرم_گرم_نوازش_های_اون_بود_که_خوابم_برد_و_کوچش_رو_ندیدم
#موسیقی_نگاره
#لالایی گوش کنید با صدای ِ زندوکیلی جانَم...
