فریآد از زمانی که یقین فرو میریزد!

چشمانم را که بستم تنهایی تمام جاده را پیمودم تنهایی تمام جاده تهران تا شمال را...

تا خود ِ خود ِ ساحل

نشستم،دقیقا روبرو ی دریا و همه چیز مثل یک فیلم با دور تند از مقابلم گذشت .

همه چیز یعنی از همان جایی که خورشید برای طلوع کردن از دل آب بیرون می آید تا آنجایی که برای شکستن مرز پنهان شده ی دریا و آسمان دوباره درونش فرو میرود...

از آنجایی هم میشود داستان را شروع کرد که خورشید ناپدید میشود و ستاره ها پیدا...پیدا و پیدا تر...

از آن جا که آسمان شب شروع میشود تا آن جا که تمام نور طلوع ستاره ی اعظم، کوچک ستاره ها را دوباره ناپیدا میکند...

از خیلی جا ها میشود شروع کرد...

حیات حیات است و ممات ممات

زندگی مرگ است و مرگ زندگی...

مگر نه این که بستگی به نقطه ی شروع دارد!!؟